تأثیر الگودهی خودکنترلی بر یادگیری یک تکلیف زمان بندی

هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر الگودهی خودکنترلی (ارائة الگو به یادگیرنده در زمان­هایی که خودش درخواست کند)، بر یادگیری یک تکلیف زمان­بندی متوالی بود. در این آزمایش 24 آزمودنی راست­دست (12 پسر و 12 دختر 19 تا 20 ساله) داوطلبانه انتخاب و از لحاظ نوع الگودهی به دو گروه خودکنترلی و جفت­شده تقسیم شدند. تکلیف حرکت در مسیر از قبل مشخص­شده با فشردن کلیدهای 1، 4، 5 و 8 دستگاه زمان­بندی متوالی با حفظ زمان­بندی مطلق معین بود. افراد گروه خودکنترلی هر زمان که درخواست ارائة الگو می­کردند، الگودهی می­شدند، درحالی­که گروه دیگر با گروه خودکنترلی جفت شده بود. آزمایش شامل مراحل اکتساب، یادداری و انتقال بود. برای سنجش دقت عملکرد از خطای زمان­بندی مطلق استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس عاملی مرحلة اکتساب نشان داد هرچند کاهش معناداری در خطای زمان­بندی مطلق دو گروه الگودهی خودکنترلی و جفت­شده رخ داد (05/0 p>)، بین تغییرات ایجادشده در دو گروه طی این دوره، تفاوت معناداری وجود نداشت (05/0 p). اما در آزمون انتقال گروه خودکنترلی به­صورت معناداری خطای کمتری داشت (05/0 p>). نتایج نشان داد تأثیرات سودمند تکنیک خودکنترلی را به­خوبی می توان به حوزة الگودهی تعمیم داد. این روش موجب مطابقت بیشتر شرایط تمرین با نیازهای اطلاعاتی نوآموزان می­شود.